Ο απόλυτος οδηγός για την ινσουλίνη

Τι είναι η ινσουλίνη;

Η ινσουλίνη είναι και μικρή πρωτεΐνη και ορμόνη, που εκκρίνεται από τα βήτα κύτταρα του παγκρέατος μας. Μία από τις κύριες δουλειές της είναι να καθαρίσει το αίμα από την παραπάνω γλυκόζη και να το προωθήσει σε μυϊκά ή λιπώδη κύτταρα (άλλοι ιστοί μπορούν να το κάνουν χωρίς ινσουλίνη). Εάν η γλυκόζη παραμείνει υψηλή για πολύ καιρό, ένα άτομο μπορεί να πεθάνει από ένα μη-κετοτικό κώμα.

Η ινσουλίνη είναι μία πολύ παλιά ορμόνη. Είναι περίπου 550 εκατομμυρίων ετών! Βρίσκεται σχεδόν σε όλους τους οργανισμούς, από το μικροσκοπικό σκουλήκι C elegans (καινοραβδίτης ο κομψός) έως τους ανθρώπους. Δεν έχει πολύ καλή φήμη στον κόσμο της κετογονικής διατροφής, με την έννοια ότι οι κετογονικές δίαιτες κρατούν τα επίπεδα της ινσουλίνης χαμηλά.

Αυτά τα χαμηλά επίπεδα σχετίζονται με το πώς εξελιχθήκαμε για να την χειριζόμαστε και  ο τρόπος για να μένουμε ευαίσθητοι σ’ αυτή. Η ινσουλίνη δεν είναι κακή καθεαυτή αλλά πολλή από αυτή είναι πολύ, πολύ ανθυγιεινή. Θα το καλύψουμε αυτό πιο λεπτομερειακά παρακάτω.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η ινσουλίνη είναι ο κύριος ρυθμιστής του μεταβολισμού

Τί κάνει η ινσουλίνη;

Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται τον «έλεγχο σακχάρου αίματος» όταν ακούν για την ινσουλίνη. Πράγματι, τα υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα διεγείρουν το πάγκρεας, αναγκάζοντάς το να απελευθερώσει περισσότερη ινσουλίνη. Η ινσουλίνη τότε βοηθά τα κύτταρα να χρησιμοποιήσουν την γλυκόζη από το αίμα. Ωστόσο, η ινσουλίνη δεν έχει μόνο να κάνει με τον έλεγχο του σακχάρου αίματος, ελέγχει επίσης τα λίπη, τα αμινοξέα (από την πρωτεΐνη) και πολλά άλλα στοιχεία.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η ινσουλίνη είναι μία ορμόνη (αναβολική) αποθήκευσης

Αμινοξέα (πρωτεΐνη)

Η ινσουλίνη διευκολύνει την πρόσληψη των αμινοξέων στα κύτταρα. Αυτός είναι ο λόγος που λέγεται ότι η ινσουλίνη έχει αναβολική δράση: τα αμινοξέα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να χτίσουν πρωτεΐνη,  οπότε είναι ένα απαραίτητο βήμα στο χτίσιμο των μυών. Γι΄αυτό το λόγο, κάποιοι bodybuilders ακολουθούν μία στοχευμένη κετογονική διατροφή ή μία κυκλική κετογονική διατροφή αντί μίας τυπικής κετογονικής διατροφής, όπου οι υδατάνθρακες πάντα παραμένουν χαμηλοί.

Μία στοχευμένη κετογονική διατροφή περιλαμβάνει μία μικρή μπουκιά υδατανθράκων λίγο πριν ή μετά την άσκηση. Μία κυκλική κετογονική διατροφή περιλαμβάνει μέρες όπου πολλοί υδατάνθρακες καταναλώνονται για να σε βγάλουν από την κέτωση.

Η έρευνα υποδηλώνει, ωστόσο, ότι οι κετογονικές διατροφές δεν εμποδίζουν την φυσιολογική μυϊκή αύξηση. Η πρωτεΐνη επίσης προκαλεί τη φυσιολογική απελευθέρωση ινσουλίνης, ώστε ακόμη και μία χαμηλών υδατανθράκων κετογονική διατροφή δεν είναι ελεύθερη από ινσουλίνη – δεν θα θέλατε να είναι.

Λίπη και υδατάνθρακες

Μία απαραίτητη αλλά συχνά παραμελημένη λειτουργία της ινσουλίνης είναι να αποθηκεύει λίπος και υδατάνθρακες (ως γλυκογόνο). Όταν τρώμε ένα γεύμα, συνήθως παίρνουμε περισσότερη ενέργεια από αυτή που αυστηρά χρειαζόμαστε εκείνη την στιγμή, δίνοντας στους εαυτούς μας ένα περιθώριο ασφαλείας κατά μία έννοια. Οι αποθήκες λίπους μας δρουν σαν ρυθμιστές ενέργειας. Όταν οι ιστοί μας ανταποκρίνονται στην ινσουλίνη φυσιολογικά, μπορούμε να απελευθερώσουμε αυτά τα καύσιμα, να τα χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά και να συνεχίσουμε με την ημέρα μας με σταθερά επίπεδα ενέργειας και μία φυσιολογική όρεξη.

Η ινσουλίνη προάγει την πρόσληψη λίπους στα λιποκύτταρα. Η αρχική λειτουργία των λιποκυττάρων είναι να αποθηκεύει ενέργεια, προλαμβάνοντας τις πτώσεις και τις υπερβολικές ποσότητες ενέργειας στα κύτταρα. Την ίδια στιγμή, η ινσουλίνη περιορίζει την απελευθέρωση λιπών από τις λιποαποθήκες. Αυτό έχει νόημα: η ινσουλίνη είναι υψηλή όταν τα επίπεδα της γλυκόζης είναι υψηλά. Όσο υπάρχει πληθώρα γλυκόζης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ενέργεια, θα ήταν αντιπαραγωγικό να απελευθερώσει πολλά λιπαρά οξέα στο αίμα.

Όταν τα επίπεδα της ινσουλίνης πέσουν κάτω από ένα ορισμένο όριο, τα αποθηκευμένα λίπη απελευθερώνονται από τις λιποαποθήκες και χρησιμοποιούνται ως καύσιμο. Αυτό εξηγεί γιατί οι χαμηλών υδατανθράκων ή κετογενικές διατροφές είναι γενικά μια καλύτερη επιλογή για να χάσει κάποιος λίπος αφού τα χαμηλά επίπεδα ινσουλίνης επιτρέπουν να χρησιμοποιηθεί περισσότερη ενέργεια.

Το ήπαρ μπορεί να χρησιμοποιήσει σάκχαρα και να τα αποθηκεύσει σαν γλυκογόνο, παρόλο που ο χώρος της αποθήκης είναι πολύ πιο περιορισμένος από αυτόν που υπαρχει στον λιπώδη ιστό. Όταν τα επίπεδα της ινσουλίνης πέφτουν, η ορμόνη ρύθμισης γλυκογόνου εκκρίνεται για να διασπάσει το αποθηκευμένο γλυκογόνο που απελευθερώνεται στο κυκλοφορικό σύστημα σαν γλυκόζη. Αυτό εξασφαλίζει μία σταθερή ροή ενεργειακής παροχής μόλις τα επίπεδα σακχάρου του αίματος πέσουν.

Το ήπαρ μπορεί επίσης να συμμετέχει στην ενεργειακή αποθήκη με έναν άλλο τρόπο, μέσω της de novo (νέας) λιπογένεσης (DNL). Όταν οι αποθήκες γλυκογόνου είναι γεμάτες αλλά περισσότεροι υδατάνθρακες συνεχίζουν να εισέρχονται, η ινσουλίνη παραμένει υψηλή και επιτρέπει στην πρόσθετη γλυκόζη να μετατραπεί σε λίπος. Αυτό είναι θεωρητικά φυσιολογικό αλλά όταν γίνεται συνέχεια, θα οδηγήσει τελικά σε λιπώδες ήπαρ (την γνωστη ως μη αλκοολική λιπώδη διήθηση του ήπατος ή NAFLD). Ο κόσμος υποφέρει από επιδημία NAFLD, ειδικά τα νεαρά παιδιά.

Παρενέργειες υψηλών επιπέδων ινσουλίνης

Τα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης, τα οποία όταν είναι χρόνια οδηγούν σε υπερινσουλιναιμία, είναι απόλυτα υπεύθυνα για μια ολέθρια πάθηση που είναι το μεταβολικό σύνδρομο. Για να είμαστε ξεκάθαροι, μερικοί θα διαφωνήσουν ότι το «πλεόνασμα θερμίδων» προκαλεί μεταβολικό σύνδρομο αλλά αυτό είναι λάθος. Το πλεόνασμα θερμίδων είναι η συνέπεια, όχι η αιτία του μεταβολικού συνδρόμου.

Έχουμε δει ότι η ινσουλίνη έχει πολλές σημαντικές λειτουργίες στο σώμα. Τότε, ποιο είναι το πρόβλημα με τα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης; Πρώτα απ΄όλα, το σώμα όταν μόνιμα υπάρχουν υψηλά επίπεδα ινσουλίνης στο αίμα, κάποια στιγμή σταματάει να την «ακούει» καλά και τα κύτταρα γίνονται ανθεκτικά στην ινσουλίνη. Οπότε χρειάζεται να παραχθεί όλο και περισσότερη για να προκύψει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι το αντίθετο της ευαισθησίας στην ινσουλίνη. Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος αντιστρέψει την αντίσταση στην ινσουλίνη θα γίνει αυτόματα ευαίσθητος σε αυτή.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Τα χρόνια υψηλά επίπεδα ινσουλίνης είναι η σύγχρονη μάστιγα της υγείας

Δεν είναι εύκολο να εξηγήσει κάποιος τί είναι η αντίσταση στην ινσουλίνη.  [Αφαιρέθηκε τμήμα που δεν ισχύει]. Η παθολογική αντίσταση στην ινσουλίνη είναι αυτή από την οποία υποφέρουν οι διαβητικοί εξαιτίας της φτωχής διατροφής γεμάτης ζάχαρη, προϊόντα αλευριού και σπορέλαια. Αυτά διαταράσσουν τη φυσιολογική σηματοδότηση της ινσουλίνης και έτσι καταστρέφουν την ικανότητα των ιστών να ανταποκριθούν στην ινσουλίνη φυσιολογικά.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το να προσδιορίσεις την αντίσταση στην ινσουλίνη είναι δύσκολο! Μπορεί να είναι μία υγιής ή κακή αντίδραση

Είναι σημαντικό να έχουν τα επίπεδα της ινσουλίνης χρόνο να πέσουν ανάμεσα στα γεύματα, ή τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί αν κάποιος τσιμπολογάει διαρκώς φαγητό. Καλά σχεδιασμένα γεύματα χαμηλών υδατανθράκων προκαλούν μία περιορισμένη αύξηση της ινσουλίνης, γεγονός που επιτρέπει στα επίπεδα της να ξαναπέσουν σύντομα. Τρόφιμα τα οποία αποτελούνται από επεξεργασμένους υδατάνθρακες και σπορέλαια ωστόσο, προκαλούν ακατάλληλα υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα και κατά συνέπεια και ινσουλίνης. Αυτά τα υψηλά επίπεδα σακχάρου και ινσουλίνης χρειάζονται πολύ χρόνο να πέσουν ξανά σε φυσιολογικά, κανονικά επίπεδα.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Μην τσιμπολογάς για να κρατήσεις τα επίπεδα ινσουλίνης σου χαμηλά

Η ινσουλίνη διεγείρει τη δημιουργία νέων λιπωδών κυττάρων (λιπώδης υπερπλασία) και την επέκταση των ήδη υπαρχόντων (λιπώδης υπερτροφία). Με φυσιολογικά επίπεδα ινσουλίνης αυτά παραμένουν σε ισορροπία. Αλλά με χρόνιο πρόβλημα υψηλής ινσουλίνης, έχουμε δύο προβλήματα:

• Διευκολύνεται η αποθήκευση λίπους στα λιποκύτταρα, που τελικά θα οδηγήσει σε παχυσαρκία

• Σταματούν τα λιποκύτταρα να απελευθερώνουν λίπος με τον χρονικά ελεγχόμενο τρόπο που φυσιολογικά κάνουν, οδηγώντας τελικά στην ανάπτυξη διαβήτη. 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η χρόνια υψηλή ινσουλίνη μπορεί να οδηγήσει σε διαβήτη, παχυσαρκία και περισσότερες ασθένειες

Το να είναι κάποιος υπέρβαρος δεν είναι, ωστόσο, το κύριο πρόβλημα με την υψηλή ινσουλίνη. Στην πραγματικότητα, η παχυσαρκία μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα αν ειδωθεί ως σημάδι ότι το σώμα σου προστατεύει τον εαυτό του από το διαβήτη παχαίνοντας. Έχει κάτι να κάνει με όλη αυτή την ενέργεια που καταναλώνει βιαστικά ο υπέρβαρος με κάθε γεύμα και σνακ, οπότε το σώμα θεωρεί πως μπορεί να την χειριστεί καλύτερα αν το βάλει στην “αποθήκη”, παρά αν προσπαθήσει να την διασκορπίσει στην ευαίσθητη κυτταρική του μηχανή.

Το αληθινό πρόβλημα ξεκινά όταν τα λιποκύτταρα επεκτείνονται στο μέγιστο και δεν αντιδρούν πλέον στην ινσουλίνη. Αυτό αναγκάζει το λίπος να «διαρρεύσει» από τα λιποκύτταρα, γεγονός που αυξάνει την γλυκόζη και τα τριγλυκερίδια νηστείας πάνω από τα φυσιολογικά επίπεδα. Επιπλέον, όταν οι αρχικές λιποαποθήκες – οι λιποαποθήκες κάτω από το δέρμα (δηλαδή το κοιλιακό λίπος)- φτάσουν στην μέγιστη χωρητικότητα τους, το λίπος τότε μπορεί να διαρρεύσει μέσα στον λιπώδη ιστό ανάμεσα στα όργανα (σπλαχνικό λίπος).

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο λιπώδης ιστός είναι ένα ανοσοποιητικό όργανο κρίσιμο για την υγεία και το μεταβολισμό

Αυτός ο λιπώδης ιστός περικλείει όργανα. Ίσως να έχετε ακούσει ότι το πολύ σπλαχνικό λίπος δεν είναι σημάδι καλής υγείας. Το σπλαχνικό λίπος έχει σημαντικούς ρόλους να παίξει σχετικούς με το φαγητό που προσλαμβάνεις, ρυθμίζοντας το μεταβολισμό και το ανοσοποιητικό σύστημα (π.χ. ανοσομεταβολισμός). Το ήπαρ και το πάγκρεας δεν θα έπρεπε να αποθηκεύουν αυτό το λίπος, αλλά αυτό συμβαίνει λόγω των χρόνια υψηλών επίπεδων ινσουλίνης.

[αφαιρέθηκε τμήμα που δεν έβγαζε νόημα]

Όταν το λίπος αποθηκεύεται σε λάθος σημεία, αυτό ονομάζεται «έκτοπη απόθεση λίπους». Η έκτοπη απόθεση λίπους συμβαίνει συνήθως στο ήπαρ και το πάγκρεας, σημεία στα οποία δεν πρέπει να αποθηκεύεται. Το έκτοπο λίπος στο ήπαρ σχετίζεται με αντίσταση στην ινσουλίνη (1, 2).

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Έχει σημασία όχι μόνο πόσο λίπος αποθηκεύεις, αλλά και πού ακριβώς στο σώμα σου το αποθηκεύεις

Στους μύες, το έκτοπο λίπος σχετίζεται επίσης με αντίσταση στην ινσουλίνη. Η γλυκόζη μπορεί να αποθηκευτεί σε μυϊκό γλυκογόνο και τα μυϊκά κύτταρα μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν γλυκόζη ως καύσιμο. Από τη στιγμή που τα μυϊκά κύτταρα αντιστέκονται στην ινσουλίνη, αρνούνται να χρησιμοποιήσουν γλυκόζη όλο και περισσότερο. Επειδή τα μυϊκά κύτταρα είναι πολύ μεγάλες δεξαμενές θερμίδων, όταν οι άνθρωποι καταναλώνουν πολλούς υδατάνθρακες και έχουν μύες που αντιστέκονται στην ινσουλίνη, αυτό επιτείνει κι άλλο τα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης και δυσκολεύει τον έλεγχο των σακχάρων αίματος.

Θέλουμε τη σωστή ισορροπία στην ευαισθησία στην ινσουλίνη (ή αντίσταση στην ινσουλίνη) σύμφωνα με τον εκάτοστε ιστό και τη συγκεκριμένη του εργασία. Τα χρόνια υψηλά επίπεδα ινσουλίνης οδηγούν σε προβλήματα αποθήκευσης λίπους και τελικά σε αυξημένα επίπεδα τριγλυκεριδίων (λίπους) στο αίμα.

Αυτό με τη σειρά του προωθεί την αντίσταση στην ινσουλίνη σε όλο το σώμα. Τα κύτταρα που αντιστέκονται στην ινσουλίνη δεν χρησιμοποιούν εύκολα τη γλυκόζη, που σημαίνει ότι χρειάζεται περισσότερη ινσουλίνη. Η περισσότερη ινσουλίνη κάνει την αντίσταση στην ινσουλίνη ακόμα χειρότερη γι΄αυτό είναι κακή ιδέα να χρησιμοποιείς ενέσεις ινσουλίνης σαν μακροχρόνια θεραπεία για το διαβήτη τύπου 2. Ευτυχώς, μπορεί κάποιος να το αντιστρέψει αυτό σε μικρό χρονικό διάστημα, αν ακολουθήσει μία  καλά διαμορφωμένη  διατροφή χαμηλών υδατανθράκων ή μία κετογονική διατροφή.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η ινσουλίνη είναι μία πολύτιμη και ισχυρή πηγή, χρησιμοποίησέ την με φειδώ

Επειδή τα χρόνια ανεβασμένα επίπεδα ινσουλίνης και η αντίσταση στην ινσουλίνη δημιουργούν αυτά τα μεγάλα προβλήματα στις λιποαποθήκες, είναι δίκαιο να ειπωθεί ότι η υπερινσουλιναιμία είναι τοξική. Η τοξικότητα της ινσουλίνης αυξάνει το ρίσκο της αθηροσκλήρωσης,  των καρδιαγγειακών ασθενειών και του καρκίνου (1, 2, 3, 4).

Εδώ και καιρό θεωρείται ότι η τοξικότητα της γλυκόζης από μόνη της εξηγεί το αυξημένο ρίσκο αυτών των συνθηκών. Αυτό δεν είναι σωστό, η ινσουλίνη και άλλοι παράγοντες παίζουν ρόλο επίσης. Στην προκειμένη περίπτωση, το να προσπαθεί κάποιος να ελέγξει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα χορηγώντας ενέσιμη ινσουλίνη δεν μειώνει το ρίσκο καρδιακών παθήσεων. Στην πραγματικότητα, το αντίθετο συμβαίνει! Τα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης από ενέσεις περισσότερο αυξάνουν τον κίνδυνο, παρότι μειώνουν τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η υπερινσουλιναιμία είναι τοξική

Τα υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα μπορούν να προκαλέσουν βλάβη με πολλούς τρόπους: οδηγούν σε οξειδωτικό στρες και το σχηματισμό αντιδραστικών ειδών οξυγόνου, τα οποία είναι απειλή για τα κύτταρα. Επιπλέον, τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης ενώνονται τυχαία με τις πρωτεΐνες στο αίμα, μία διαδικασία που ονομάζεται γλυκοζυλίωση. Όταν αυτές οι γλυκοζυλιωμένες πρωτεΐνες συνδεθούν, σχηματίζουν ας πούμε ανεπτυγμένα γλυκοζυλιωμένα τελικά προϊόντα. Όταν το κολλαγόνο είναι διασυνδεδεμένο μ΄αυτό τον τρόπο, αυτό οδηγεί σε αγγειακή δυσκαμψία και μ΄αυτό τον τρόπο συμβάλλει στη γηραντική διαδικασία. Ο Dr. Shawn Baker, ένας έμπειρος ορθοπεδικός χειρουργός, έγραψε για τις καταστροφικές συνέπειες των υψηλών σακχάρων αίματος στις αρθρώσεις των ασθενών του.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Φτωχή σηματοδότηση ινσουλίνης = τοξικότητα γλυκόζης

Αυτό το αυξημένο ρίσκο παθήσεων που σχετίζονται με την υπερινσουλιναιμία συχνά συνοψίζεται κάτω από τον όρο “μεταβολικό σύνδρομο”. Με τον όρο αυτό περιγράφεται μία παθολογικά μεταβολική κατάσταση, η οποία συνδέεται πολύ ισχυρά με την αντίσταση στην ινσουλίνη. Υπάρχει ένα σύνολο συμπτωμάτων που σχετίζονται με το μεταβολικό σύνδρομο. Το μεταβολικό σύνδρομο διαγιγνώσκεται όταν υπάρχουν τουλάχιστον τρία από τα παρακάτω συμπτώματα:

• Περιφέρεια μέσης: ≥ 102 cm στους άνδρες και ≥ 88 cm στις γυναίκες

• HDL-χοληστερίνη: < 40 mg/dL στους άνδρες και < 50 mg/dL στις γυναίκες

• Τριγλυκερίδια: : ≥ 150 mg/dL

• Πίεση αίματος: συστηματική αρτηριακή πίεση ≥ 130 mmHg, διαστολική πίεση αίματος ≥ 85 mmHg

• Γλυκόζη πλάσματος νηστείας: ≥ 100 mg/dL

Μηχανισμοί αντίστασης στην ινσουλίνη

Ένας συγκεκριμένος μηχανισμός  που να εξηγεί την αντίσταση στην ινσουλίνη σε όλες τις περιπτώσεις δεν υπάρχει. Ωστόσο, υπάρχουν μερικοί μηχανισμοί που ξέρουμε ότι είναι σημαντικοί.

• Αντίσταση στην ινσουλίνη προκαλούμενη από λιπαρά οξέα (λίπος) 

• Αντίσταση στην ινσουλίνη προκαλούμενη από ορμόνες ή τους υποδοχείς της ινσουλίνης

• Αντίσταση στην ινσουλίνη προκαλούμενη από τα μιτοχόνδρια

Ένα παράδειγμα αντίστασης στην ινσουλίνη προκαλούμενη από τους υποδοχείς της ινσουλίνης είναι η μείωση της μετατόπισης της Glut4. Τι είναι αυτό; Είναι όταν μία μικρή μοριακή μηχανή που μεταφέρει γλυκόζη δεν καταφέρνει να εισέλθει στην επιφάνεια των κυττάρων για να κάνει τη δουλειά της.

Ένα είδος αντίστασης στην ινσουλίνη προκαλούμενη από κάποιο λιπαρό οξύ συμβαίνει όταν ένα λιπώδες κύτταρο αποθηκεύει λίπος στην μέγιστη του χωρητικότητα, καταλήγοντας να είναι πραγματικά τεράστιο! Αν δεν αντισταθεί στη δράση της ινσουλίνης θα «πεθάνει». Κάποια λιπώδη κύτταρα τείνουν να συγκεντρώσουν πολλά μικρά λιπώδη σταγονίδια, άλλα όμως αποθηκεύουν όλο το λίπος σε ένα μεγάλο σταγονίδιο. Τα υπερδιογκωμένα από ένα μεγάλο σταγονίδιο λιπώδη κύτταρα είναι και αυτά που φέρουν και την μεγαλύτερη αντίσταση στην ινσουλίνη. Το σταγονίδιο φαίνεται να προκαλεί μία αναδιαμόρφωση στην εσωτερική αρχιτεκτονική των κυττάρων (κυτταροσκελετός). Αυτό παρεμβαίνει στην ικανότητα της Glut4 να καταφέρει να εισέλθει στην επιφάνεια των κυττάρων για να χρησιμοποιήσει την γλυκόζη.

Τέλος υπάρχει η αντίσταση στην ινσουλίνη σε μιτοχονδριακό επίπεδο. Τα μιτοχόνδρια είναι πολλές μικρές μηχανές στα κύτταρά σου. Τις τροφοδοτείς με λίπη, υδατάνθρακες και πρωτεΐνες που τα χρησιμοποιούν με πολλούς τρόπους. Στην καρδιά του, κάθε μιτοχόνδριο έχει αλυσίδες μεταφοράς ηλεκτρονίων (ETCs). Οι ETC παράγουν ένα συγκεκριμένο ποσό αντιδραστικών ειδών οξυγόνου (ROS), το οποίο είναι ένα υποπροϊόν  από την παραγωγή κυτταρικής ενέργειας (ΑΤΡ). Υψηλά επίπεδα υπεροξειδίου για παράδειγμα, ένα είδος ROS, μπορεί να σταματήσει τη φίλη μας Glut4 από το να κάνει τη δουλειά της. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αντίσταση στην ινσουλίνη.

Βασικά, η ινσουλίνη πρέπει να ανταποκριθεί στο πόσο σκληρά οι κυτταρικές μηχανές δουλεύουν ώστε ούτε «να ανατινάξει τα κυκλώματά τους», ούτε όμως «να λιμοκτονήσουν». Τα κύτταρα αντιστέκονται στην ινσουλίνη για να μην υπερφορτωθούν με ενέργεια. Οπότε πρόκειται παραλλήλα και για φυσιολογικό μηχανισμό προστασίας και για μηχανισμό που αν κάποιος δεν προσέξει, μπορεί να καταλήξει με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας.  Αν τα κύτταρα δεν σταματήσουν να μαζεύουν καύσιμα αυτό μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή τους. Αν πάλι δεν δεν μαζέψουν αρκετά καύσιμα, θα λιμοκτονήσουν.

Αποφεύγοντας την αντίσταση στην ινσουλίνη

Αυτό απαιτεί διάφορες ενέργειες, ενέργειες που θα ταίριαζαν σε ένα «υγιεινό τρόπο ζωής». Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, από την αποφυγή του καπνίσματος έως τον ποιοτικό ύπνο και μία καλά σχεδιασμένη διατροφή χαμηλών υδατανθράκων.

Η δραματική μείωση υδατανθράκων από μία κετογονική διατροφή περιορίζει σαφώς το ποσό της ινσουλίνης που εκκρίνεται από το πάγκρεας. Η ιδέα της διαλειμματικής νηστείας επίσης είναι να τρώτε εντός ενός συγκεκριμένου αυστηρού χρονικού παραθύρου για να κρατήσετε την ινσουλίνη χαμηλά, επειδή όταν δεν τρώτε η ινσουλίνη πέφτει. Ελέγξτε το λήμμα που αφορά τη διαλειμματική νηστεία για περισσότερες πληροφορίες.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η ποιότητα των υδατανθράκων, η ποσότητα των υδατανθράκων, το πότε και το πόσο συχνά τρώτε: όλα έχουν σημασία!

Επομένως, ενώ είναι πιθανό κάπως να μειώσει κάποιος την ζημιά από τα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης (από μία υψηλών υδατανθράκων διατροφή) με διαλειμματική νηστεία, υπάρχει ένα εμπόδιο: οι περισσότεροι άνθρωποι το βρίσκουν πολύ δύσκολο να μη φάνε ενδιάμεσα γεύματα ανάμεσα στο πρωινό και το μεσημεριανό ή το πρωινό και το βραδινό, ειδικά όταν η διατροφή τους είναι υψηλή σε υδατάνθρακες. Ο καλύτερος τρόπος να χαμηλώσετε την ινσουλίνη (εκτός από τη νηστεία) είναι να αφαιρέσετε τα επεξεργασμένα άλευρα και την ζάχαρη από τη διατροφή σας.

Η καλύτερη επιλογή, που είναι εύκολη με μία κετογονική διατροφή, είναι να συνδυάσετε  και τα δύο: διαλειμματική νηστεία μαζί με μια καλά σχεδιασμένη διατροφή χαμηλών υδατανθράκων ή μία κετογονική διατροφή. Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτόματα παραλείπουν γεύματα ή τα περιστασιακά σνακ, όταν αρχίσουν να νιώθουν πλήρεις και χορτάτοι. Αυτό ίσως να έχει να κάνει με την έλξη που νιώθει ο εγκεφαλός μας για συγκεκριμένα σωματίδια που ονομάζονται κετόνες, τα οποία συνήθως παράγονται ως αποτέλεσμα μιας διατροφής χαμηλών υδατανθράκων ή μιας κετογονικής διατροφής, ή όταν νηστεύουμε.

Θυμηθείτε, οι αποθήκες γλυκογόνου του σώματός μας είναι μικρές, ενώ οι λιποαποθήκες είναι τεράστιες (ακόμα και σε αδύνατους ανθρώπους). Είναι ευκολότερο για όλους να έχουν ενεργειακή πρόσβαση στις λιποαποθήκες, αν διατηρούν χαμηλά τα επίπεδα ινσουλίνης. 

[αφαιρέθηκε διαφημιστικό κομμάτι]

Τα μεγάλα γεύματα προκαλούν αναλογικά χαμηλότερη αντίδραση στην ινσουλίνη απ’ ότι τα μικρά

Η διαλειμματική νηστεία επίσης σημαίνει ότι θα τρώτε λιγότερα γεύματα. Αν θέλετε να χάσετε λίπος/βάρος μπορούν να είναι σχετικά μικρά (τα γεύματα), αλλά αν θέλετε να μείνετε σταθεροί στο βάρος ή θέλετε να βάλετε όγκο τότε θα έχετε μάλλον την τάση να τρώτε λιγότερα αλλά μεγάλα γεύματα. Αυτό είναι καλό γιατί τα μικρά γεύματα προκαλούν αναλογικά υψηλότερη αντίδραση στην ινσουλίνη απ΄ότι τα μεγάλα γεύματα.

Μία μελέτη σε υγιείς άνδρες έδειξε ότι η κατανάλωση ενός μικρού πρωινού 511 θερμίδων οδήγησε στην συνέχεια σε απελευθέρωση ινσουλίνης που είχε ως αποτέλεσμα μία μεγάλη πτώση στα επίπεδα γλυκόζης του αίματος κάτω από αυτά της νηστείας. Αυτό δεν συνέβη όμως όταν καταναλώθηκαν μεγαλύτερα γεύματα (743 και 1.034 θερμίδες ανάλογα). Τέτοια σημαντική πτώση στη γλυκόζη του αίματος είναι ένα σημάδι μεταβολικής δυσλειτουργίας και σχετίζεται με λιγούρες και γρηγορότερη έλευση της πείνας. Φαίνεται ότι οι επεξεργασμένοι υδατάνθρακες και τα τρόφιμα με ζάχαρη είναι ιδιαιτέρως εθιστικά και άρα είναι δύσκολο κάποιος να αντισταθεί σ’ αυτά, οπότε είναι μια καλή ιδέα να τα αποκλείσετε από την διατροφή σας.

Έχει σημασία η συχνότητα των γευμάτων

Σε μία άλλη μελέτη, 36 αδύνατοι και υγιείς άνδρες επιλέχθηκαν τυχαία για να καταναλώσουν 40% παραπάνω θερμίδες από όσες χρειάζονταν (υπερθερμιδική δίαιτα) ή  να καταναλώσουν απλώς όσες θερμίδες χρειάζονταν (ισοθερμιδική δίαιτα).

Το υπερθερμιδικό γκρουπ χωρίστηκε περαιτέρω σε μια ομάδα η οποια λάμβανε υψηλής ποσότητας ζάχαρης και λίπους και μία ομάδα η οποία προσλάμβανε μόνο υψηλή ζάχαρη. Η πρώτη ομάδα κατανάλωνε περισσότερες θερμίδες με τη μορφή ενός ροφήματος, με το 16% της ενέργειας να προέρχεται από πρωτεΐνη, το 49% από υδατάνθρακες και το 35% από λίπος. Αυτή είναι μία σχετική τυπική μακροθρεπτική αναλογία ανθυγιεινής διατροφής της Δύσης. Η δεύτερη ομάδα έπινε τις παραπάνω θερμίδες σε μορφή αναψυκτικού με κανονική ζάχαρη Αυτό μεταφράζεται σε μία τεράστια ποσότητα 309 γραμμαρίων περισσότερης ζάχαρης!

Οι ομάδες χωρίστηκαν επιπλέον ανάλογα με τη συχνότητα των γευμάτων: είτε κατανάλωναν τις παραπάνω θερμίδες μαζί με τα 3 κύρια γεύματα είτε σαν σνακ ανάμεσα στα γεύματα (δηλάδη συνολικά έκαναν 6 γεύματα).

Όλες οι υπερθερμιδικές διατροφές οδηγήσαν σε αύξηση του δείκτη μάζας σώματος (ΒΜΙ) με ισάξιο τρόπο. Ωστόσο, στο γκρουπ που αύξησε τη συχνότητα των γευμάτων, αυξήθηκε το επίπεδο των ενδοηπατικών τριγλυκεριδίων. Αυτό οδήγησε σε λιπώδες ήπαρ. Αυτό, εκ πρώτης όψεως, αποδεικνύει πως η αντίσταση στην ινσουλίνη και το μεταβολικό σύνδρομο επηρεάζεται από τα συχνά γεύματα.

Το ποσό του κοιλιακού λίπους επίσης αυξήθηκε στις ομάδες που έτρωγαν συχνά γεύματα. Το περίσσειο λίπος του ήπατος ήταν πολύ χειρότερο δε στην ομάδα που προσλάμβανε πολύ ζάχαρη. Περιέργως, η υπερθερμιδική διατροφή με τα λίγα, μεγάλα γεύματα δεν προκαλούσε ούτε λιπώδες ήπαρ ούτε αύξηση κοιλιακού λίπους. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ομάδα με την πρόσληψη αυξημένης ζάχαρης και το μεγάλο μέγεθος γευμάτων δεν ανέπτυξε λιπώδες ήπαρ. Φανταστείτε, 3 λίτρα (!!!) αναψυκτικού με κανονική ζάχαρη επιπρόσθετα με τα κύρια γεύματα.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι τουλάχιστον σ’ αυτό το σύντομο διάστημα των 6 εβδομάδων, η χρονική στιγμή των γευμάτων ήταν πιο σημαντική από την ακριβή κατανομή των μακροθρεπτικών συστατικών ή την ποσότητα της ζάχαρης που καταναλώθηκε. Αυτό σημαίνει όμως ότι μπορεί κάποιος να τρώει όση ζάχαρη θέλει σε 3 κύρια γεύματα χωρίς ενδιάμεσα σνακ; Λοιπόν, όχι. Πρώτον, και τα 4 υπερθερμιδικά γκρουπ έδειξαν μία τάση προς υψηλά επίπεδα τριγλυκεριδίων νηστείας. Η αύξηση δεν ήταν δραματική, αλλά η επίδρασή της σίγουρα θα χειροτέρευε μακροχρόνια. Και άλλωστε είναι προφανές πως 40% περισσότερες θερμίδες από κακό φαγητό είναι αρνητικό μεταβολικό στρες.

Επιπλέον, τρόφιμα με αυξημένη ζάχαρη προκαλούν απότομη  αύξηση ινσουλίνης που οδηγεί συνήθως εν συνεχεία σε δραματική πτώση στη γλυκόζη αίματος. Αυτές οι υπερβολικές διακυμάνσεις το κάνουν πολύ δύσκολο για κάποιον να παραμείνει στα κύρια γεύματα χωρίς να τσιμπολογήσει ενδιάμεσα. Είναι εφικτό σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον κλινικής δοκιμής, αλλά αμέσως μόλις οι συμμετέχοντες σταλούν στα σπίτια τους, θα τρώνε όταν πεινάνε, χωρίς να έχει σημασία η ώρα της ημέρας.

Μία άλλη μελέτη έδειξε ότι τα μεγάλα σε μέγεθος γεύματα είναι επίσης ευεργετικά για ασθενείς με διαβήτη τύπου 2. Η κατανάλωση ενός μεγάλου γεύματος είχε ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη ευαισθησία των παγκρεατικών κυττάρων στη γλυκόζη απ’ ότι ένα μικρό γεύμα, το οποίο οδηγεί σε καλύτερο έλεγχο στο σάκχαρο του αίματος.

Οι υδατάνθρακες είναι καλύτερο να τρώγονται προς το τέλος του γεύματος

Όχι μόνο έχει σημασία η ποιότητα της τροφής, αλλά παίζουν ρόλο και οι μακροθρεπτικές της αναλογίες σε λίπη, υδατάνθρακες και πρωτεΐνη, καθώς και η θρεπτική πυκνότητα και η συχνότητα των γευμάτων. Αλλά υπάρχουν κι άλλα! Ακόμα και η σειρά που τρώμε αυτά τα λίπη, υδατάνθρακες και πρωτεΐνη έχει σημασία. Μια μελέτη εξέτασε την επίδραση 3 διαφορετικών ακολουθιών μακροθρεπτικών συστατικών στην απελευθέρωση γλυκόζης και ινσουλίνης, διατηρώντας όλο αυτό το διάστημα την ποσότητα των λιπών, των υδατανθράκων και  της πρωτεΐνης ίδια.

Η κατανάλωση υδατανθράκων μετά την κατανάλωση πρωτεΐνης (συγκεκριμένα άπαχου κιόλας κρέατος) και λαχανικών είχε ως αποτέλεσμα παραγωγή λιγότερης ινσουλίνης και απελευθέρωση λιγότερης γλυκόζης απ’ ότι αν καταναλωθούν πρώτα οι υδατάνθρακες και μετά η πρωτεΐνη και τα λαχανικά.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Καλύτερο = Υδατάνθρακες μετά το άπαχο κρέας και τα λαχανικά

Χειρότερο = Υδατάνθρακες πριν το άπαχο κρέας και τα λαχανικά

Υπάρχει η υποψία ότι τρώγοντας λίπος και φυτικές ίνες πριν τους υδατάνθρακες επιβραδύνεται η απορρόφηση υδατανθράκων και κατά συνέπεια ευνοϊκά ρυθμίζεται μία οικογένεια κυττάρων που ονομάζονται ινκρετίνες. Αυτές είναι  ικανές να μετριάσουν την απόκριση γλυκόζης και ινσουλίνης.

Τα καλά νέα: αυτή η συνιστώμενη σειρά λήψης τροφής είναι πολύ κοντά στον παραδοσιακό τρόπο που θρεφόμαστε. Μία σαλάτα με σος λαδιού σαν ορεκτικό παρέχει λίπος και φυτικές ίνες. Αυτό επιβραδύνει την απορρόφηση των υδατανθράκων που συνοδεύουν το κύριο γεύμα. Οι υδατάνθρακες με την μορφή ζάχαρης που είναι εύκολα αφομοιώσιμοι και προκαλούν την υψηλότερη αντίδραση στην ινσουλίνη καλό είναι να καταναλώνονται τελευταίοι.

Πώς η ποιότητα του ύπνου επηρεάζει την ευαισθησία στην ινσουλίνη

Ένας φτωχός ποιοτικά νυχτερινός ύπνος μπορεί να μειώσει την ευαισθησία στην ινσουλίνη. Στρατηγικές που βελτιώνουν την ποιότητα του ύπνου μπορούν, ωστόσο, να μειώσουν την αντίσταση στην ινσουλίνη. Τα γυαλιά που μπλοκάρουν το μπλε φως και σου επιτρέπουν να αποκοιμηθείς γρηγορότερα και να βελτιώσεις την ποιότητα του ύπνου, βοηθούν πολύ σε αυτό. Ο εμπειρικός κανόνας είναι:

• η έκθεση σε έντονο ηλιακό φως το πρωί

• η χρήση γυαλιών και ειδικών προγραμμάτων στον υπολογιστή και το κινητό που μπλοκάρουν το μπλε φως όταν ο ήλιος έχει δύσει, πχ f.lux – εννοείται πως βοηθά και η αποφυγή έντονου φωτός στον χώρο που βρίσκεστε κατά τις νυχτερινές ώρες.

Οπότε, κάνε ένα πρωινό περίπατο, χαμήλωστε τα φώτα όταν ο ήλιος έχει πέσει, μπλοκάρετε το μπλε φως το απόγευμα στις οθόνες με f.lux και φοράτε γυαλιά που μπλοκάρουν το μπλε φως. Ένα κρύο δωμάτιο επίσης με θερμοκρασία μικρότερη των 19°C (66 F°) είναι καλό για ύπνο και βελτιώνει έμμεσα την ευαισθησία στην ινσουλίνη. Συστήνεται επίσης να πηγαίνετε για ύπνο πριν τα μεσάνυχτα γιατί ο ύπνος είναι βαθύτερος κατά τη διάρκεια αυτών των ωρών. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, η άσκηση, ειδικά η άσκηση που έχει εναλλαγές έντασης (ΗΙΤ –  High Interval Intensive Training) είναι γνωστό ότι βελτιώνει συνολικά την ποιότητα του ύπνου.

Η άσκηση αυξάνει την ευαισθησία της ινσουλίνης

Η άσκηση αυξάνει την ανάγκη σας για ουσίες όπως είναι τα γλυκά, τα λιπαρά και τα αμινοξέα (πρωτεΐνη). Καθώς ασκείστε γίνεστε πιο ευαίσθητοι στην ινσουλίνη, την ορμόνη που διευκολύνει την πρόσληψη αυτών των ουσιών από τα κύτταρα. Η άσκηση με αντιστάσεις είναι γνωστό ότι ευεργετεί τους ανθρώπους με παθολογική αντίσταση στην ινσουλίνη (1, 2). Ωστόσο, δεν μπορείς με γυμναστική να ξεπεράσεις μια κακή διατροφή.

[Αφαιρέθηκε διαφημιστικό κομμάτι]

Πώς να μετρήσετε την αντίσταση στην ινσουλίνη

Πολλές δοκιμές ανοχής στην ινσουλίνη έχουν σκοπό να προβλέψουν την αντίσταση στην ινσουλίνη. Ακόμα και ο χρυσός κανόνας του τεστ ανοχής στη γλυκόζη με ινσουλίνη έχει περιορισμούς. Παρουσιάζουμε τα πιο αξιόπιστα τεστ:

Δίωρο τεστ ανοχής στη γλυκόζη (καμπύλη σακχάρου) με ινσουλίνη

Σ’ αυτό το τεστ, το υποκείμενο πίνει ένα διάλυμα που περιέχει 100 g γλυκόζης. Τα επίπεδα ινσουλίνης αξιολογούνται κατά την έναρξη και 30, 60, 90 και 120 λεπτά μετά το φορτίο γλυκόζης. Το σχήμα ανταπόκρισης της ινσουλίνης που αποκαλύπτεται από την απόκριση γλυκόζης βάζει το υποκείμενο ανάμεσα σε 1 από 5 ονομαζόμενα μοτίβα Kraft που χρησιμοποιούνται για να μετρήσουν την αντίσταση στην ινσουλίνη. Τα υγιή υποκείμενα έχουν ινσουλίνη νηστείας κάτω από 30 uU/ml και μία μέτρια αύξηση ινσουλίνης 30-60 λεπτά μετά το φορτίο γλυκόζης, ενώ αν υπάρχει κορυφή στα 120 λεπτά αυτό δείχνει υψηλό ρίσκο διαβήτη.

Το δίωρο τεστ καμπύλης σακχάρου με ινσουλίνη είναι ένα αξιόπιστο μέσο πρόβλεψης αντίστασης στην ινσουλίνη. Το μειονέκτημα είναι ότι απαιτεί 5 δείγματα αίματος μέσα σε μία περίοδο 2 ωρών – κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να αποφύγουν [Σημείωση Dietonian: Αν κάνετε διατροφή χαμηλών υδατανθράκων, καλό είναι να το αποφύγετε, εκτός αν φάτε αρκετούς υδατάνθρακες για 3 τουλάχιστον ημέρες πριν, αλλιώς θα φανεί σαν να αποτυγχάνετε, ενώ δεν θα έχετε πρόβλημα]

Υπερινσουλιναιμική-ευγλυκαιμική τεχνική σφιγκτήρα

Με αυτή την τεχνική, η συγκέντρωση ινσουλίνης αυξάνεται απότομα και διατηρείται σε ένα σταθερό επίπεδο με συνεχόμενη έγχυση ινσουλίνης. Την ίδια στιγμή, η έκκριση ινσουλίνης από το πάγκρεας είναι ελεγχόμενη.

Ένα διάλυμα 20% δεξτρόζης, ένας τύπος ζάχαρης, εγχύεται σε μία φλέβα ενώ τα επίπεδα της γλυκόζης αίματος παρακολουθούνται. Το ποσό της εγχυθείσας γλυκόζης ποικίλει ώστε τα επίπεδα γλυκόζης αίματος κρατούνται σε φυσιολογικό ρυθμό (ευγλυκαιμία). Ως εκ τούτου, το πόσο γρήγορα μπορεί το σώμα να «ξεφορτωθεί» την εγχεόμενη γλυκόζη καθορίζει πόση γλυκόζη χρειάζεται για να κρατηθούν τα επίπεδα αίματος σταθερά.

Αυτή η τεχνική χρησιμοποιεί πολύ υψηλά επίπεδα ινσουλίνης, το οποίο οδηγεί σε πλήρη παύση απελευθερώσης λίπους από τα λιπώδη κύτταρα. Το τεστ μετρά μόνο μία από τις δουλειές της ινσουλίνης, χρησιμοποιώντας τη γλυκόζη μέσα στα κύτταρα. Παρά τον περιορισμό, η υπερινσουλιναιμική-ευγλυκαιμική τεχνική σφιγκτήρα φαίνεται σαν ο χρυσός κανόνας για να αξιολογήσεις την ευαισθησία της ινσουλίνης. Είναι μία δαπανηρή, μη βολική και πολύπλοκη μέθοδος [Σημείωση Dietonian: Δεν νομίζω πως υπάρχει στην Ελλάδα].

Υπολογιστής ευαισθησίας στην ινσουλίνη με τον δείκτη McAuley

O δείκτης McAuley είναι μία χρήσιμη υποκατάστατη μονάδα μέτρησης αντίστασης στην ινσουλίνη. Βασικά υπολογίζει την πιθανότητα αντίστασης στην ινσουλίνη.

Το ωραίο αυτού του δείκτη είναι ότι είναι σαφής και εύκολος. Χρειάζεται μόνο δύο πράγματα, την ποσότητα της ινσουλίνης νηστείας και τον αριθμό των τριγλυκερίδιων νηστείας. Αυτοί οι δείκτες νηστείας δεν είναι συνήθως πολύ χρήσιμοι επειδή έχουν ένα υψηλό ψευδή – θετικό δείκτη (δηλ. σου λένε ότι έχεις αντίσταση στην ινσουλίνη όταν στην πραγματικότητα δεν έχεις). Ωστόσο, ο δείκτης McAuley είναι εξαίρεση σ΄αυτό τον κανόνα. Το πρόβλημα με τους περισσότερους δείκτες νηστείας είναι ότι αποτυπώνουν μόνο ένα στιγμιότυπο: η μέτρηση σ΄αυτή τη δεδομένη στιγμή, που μπορεί να επηρεαστεί από πολλούς παράγοντες, όπως η ποιότητα του νυχτερινού ύπνου ή το τί είχες φάει ως τελευταίο γεύμα το προηγούμενο βράδυ.

Ο λόγος γιατί ο δείκτης McAuley είναι πιο αξιόπιστος είναι γιατί περιλαμβάνει  τα τριγλυκερίδια νηστείας. Τα επίπεδα γλυκόζης και ινσουλίνης δεν επηρεάζουν ευθέως τα τριγλυκερίδια, είναι αρκετά έμμεσα και ετεροχρονισμένα. Η αξία των τριγλυκεριδίων νηστείας είναι, συνεπώς, πιο σταθερή για αρκετές ώρες, κάτι που τα κάνει πιο αξιόπιστα από τους τους συμβατικούς δείκτες νηστείας. Είναι λυπηρό που δεν είναι γνωστό ελάχιστα χρησιμοποιείται. Ο δείκτης McAuley είναι ένας καλός τρόπος τα υπολογίσεις το επίπεδο της αντίστασης στην ινσουλίνη.

Συμπέρασμα

Η ινσουλίνη έχει πολλές χρήσιμες λειτουργίες στο σώμα. Γι΄αυτό το λόγο, είναι κρίσιμο η ορμόνη να μπορεί να ασκήσει τη λειτουργία της με ένα φυσικό τρόπο. Προτείνεται η κατανάλωση τροφών όπως είναι τα μούρα, το κρέας και οι ξηροί καρποί που είναι πολύ θρεπτικά και δεν ανεβάζουν ιδιαίτερα την γλυκόζη του αίματος και όχι κατανάλωση τροφών όπως είναι οι ενεργειακές μπάρες, οι χυμοί φρούτων και τα ζυμαρικά. Με απλά λόγια, η ανικανότητα των κυττάρων να αντιληφθούν σωστά την ινσουλίνη είναι μία κατάσταση όπου τα κύτταρα δεν ανταποκρίνονται πλέον στην ινσουλίνη όπως θα έπρεπε. Αυτός ο παράγοντας είναι σημαντικός στις περισσότερες χρόνιες παθήσεις της Δύσης, όπως ο διαβήτης, η παχυσαρκία, ο καρκίνος και η νόσος Αλτσχάιμερ.

Η αντίσταση στην ινσουλίνη δεν είναι καλή ή κακή καθεαυτή, αφού σχετίζεται με τις φυσιολογικές λειτουργίες του σώματος και με σοβαρές παθήσεις. Οι διαβητικοί είναι το πρωταρχικό παράδειγμα της παθολογικής αντίστασης στην ινσουλίνη. Είναι συνεπώς κρίσιμο για την καλή υγεία να διατηρείτε σε καλά επίπεδα την ευαισθησία στην ινσουλίνη με την έκκριση μόνο όσης είναι πραγματικά απαραίτητη και αυτό μερικές μόνο φορές μέσα στην ημέρα και όχι συνεχώς. 

Μια καλά διαμορφωμένη διατροφή χαμηλών υδατανθράκων ή μια σωστή κετογονική διατροφή είναι μια πολύ καλή λύση για να κρατήσετε τα επίπεδα της ινσουλίνης χαμηλά (δηλ. σε ένα υγιή βαθμό). Η διατροφή δεν μπορεί να αλλάξει το γενετικό σας επίπεδο της αντίστασης στην ινσουλίνη αλλά μπορεί να σας βοηθήσει να αντιστρέψετε την παθολογική αντίσταση στην ινσουλίνη, όπως συμβαίνει στους διαβητικούς. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την διατροφή χαμηλών υδατανθράκων, δείτε εδώ. 

Πηγή: 1, 2

Μετάφραση: Vicky Panagiotidou για το Dietonian

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση/αντιγραφή ή άλλη χρήση, χωρίς ξεκάθαρη αναφορά αυτού του δικτυακού τόπου ως πηγή του κειμένου. Τα αρχικά κείμενα έχουν παραθέσεις μελετών.

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ.
ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΙΣΤΟΤΟΠΟ, ΕΧΟΥΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΣΑΣ. ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΔΕΝ ΠΑΡΕΧΕΙ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ, ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ. ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΔΕΝ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΥΜΒΑΤΙΚΩΝ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ. ΕΑΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ Ή ΘΕΜΑ ΥΓΕΙΑΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΕΙΤΕ ΤΟΝ ΙΑΤΡΟ ΣΑΣ

Φωτογραφία εξωφύλλου και φωτογραφίες άρθρου: Freepik.com

Debug: Newspaper